Hanne Luyten heeft drie kinderen. Het nest is vol, haar hart en de semi-verplichte monovolume ook. ‘Dit in schril contrast met de bankrekening en de ijskast’, zo schrijft ze.
Hanne neemt het moederschap zoals het komt, en gaat daarbij meer dan eens roemloos ten onder. Het ouderschap blijkt een geweldig ingewikkeld vraagstuk te zijn, met maar één gegeven: iedereen doet maar wat. Al blijken sommige ouders daar wat beter in te zijn dan andere. In haar boek #nietaankindengezinverklappen beschrijft Hanne haar flaters doodeerlijk. Spoiler alert: het slaagpercentage lijkt omgekeerd evenredig te zijn met het aantal kinderen die je krijgt. Dat verdient een interview.
Dag Hanne. Waarover gaat het boek?
#nietaankindengezinverklappen gaat over het dagdagelijks leven in een chaotisch gezin met drie jonge kinderen. Daar waar andere moeders nog proberen om bordjes in de lucht te houden, ben ik al lang blij dat de scherven niet te ver verspreid liggen en er geen enkel kind met z'n blote voeten in stapt.
Het moederschap -ondanks de zeer bewuste keuze voor kindjes- overviel me echt, net als de bijbehorende raadsels en verantwoordelijkheden. Maar heel eerlijk... ik vind het fantastisch om mama te zijn. Elke dag is anders, en elke dag proberen we er hier een feest van te maken. Niet volgens de boekjes, maar dat hoeft ook niet. Als iedereen aan het einde van de dag nog blij is, dan is het voor mij al lang geslaagd. En als dat niet zo is? Dan is er morgen gelukkig een nieuwe dag...
Waarom schreef je het boek? Wil je een bepaalde boodschap verspreiden?
Ik schreef het boek omdat voor mij persoonlijk, zelfrelativering en humor twee heel belangrijke factoren zijn in mijn moederschap-aanpak. Ik neem mezelf niet al te serieus, en ik voed mijn kinderen op met de bluts en de buil. En dat treft, want ook de weg naar de spoedafdeling van het ziekenhuis ken ik intussen bijzonder goed!
En als ik op een of andere manier andere mama's en papa's aan het lachen kan brengen, door mijn flaters, blunders, observeringen en gedachten te delen - dan ben ik een zeer gelukkige schrijfster. Ik heb zeker geen idealistische boodschappen of ultieme opvoedingstips om mee te geven, wel integendeel, ik ken meer don'ts dan do's, maar ik hoop ergens wel dat andere ouders lezen dat silver linings zoeken voor mij vaak dé ultieme oplossing is als alles in de soep draait. Misschien voor hen ook wel dan?
lees verder onder de foto
Wat is volgens jou belangrijk in de opvoeding van kinderen?
Ik vind het belangrijk in de opvoeding van mijn kinderen, en hou je vast want hier komt een torenhoog cliché: dat ze zichzelf kunnen zijn, en dat ze weten dat net dàt, meer dan genoeg is. Niet meer, niet minder, niet blijer, niet kalmer, niet voorzichtiger, niet beleefder. Hoewel. Nee, dat laatste neem ik terug. Beleefder kan altijd. Nee, ik bedoel maar - ik heb geen handleiding van mijn kinderen, en als ik ze wel had, zou ik ze misschien niet eens helemaal lezen (welke mama of papa heeft ook ooit de tijd om handleidingen te lezen, trouwens?).
Laat die kinderen en ik zelf maar alles gaandeweg ontdekken. En klinkt het niet, dan botst het ongetwijfeld. Maar dan raap ik ze op, vertel ik eens goed dat als ze naar mij hadden geluisterd, ze niet hadden gebotst, en dan houd ik ze voor eeuwig dichtbij mij. (knipoogt). Not. ;)
Krijg je ook vervelende reacties? Hoe ga je daarmee om?
Voorlopig krijg ik niet niet al te veel negatieve reacties. Behalve één man op Twitter die zei dat hij blij was dat ik zijn moeder niet was, haha! Ik kan 'm geen ongelijk geven. Ik ben zo'n mama die chocosnorren met speeksel weg veegt. Ik zou mezelf ook niet als moeder willen! ;-)
Foto: Lieve Blancquaert