Verander ik moet in ik mag… dat is al een wereld van verschil.
Ik ben een mama van een zoontje van vier en een plusdochtertje van zes. Zoals elke ouder vind ik één van de belangrijkste dingen in mijn leven dat onze kindjes zich goed voelen maar nog belangrijker vind ik het dat wanneer ze zich niet zo goed voelen, ze dit ook kunnen verwoorden (bijvoorbeeld met taal of door te tekenen, boos zijn, verdrietig zijn of te gibberen van blijdschap). En daarom praat ik graag met hen over wat hen zoal bezig houdt.
Net zoals deze ochtend… Ik vertelde ons zoontje dat het vandaag vrijdag was en dat betekent dus fruitjesdag (op zijn gezichtje verscheen meteen een lach) en kiesdag (dan mogen ze in de namiddag een ander klasje kiezen waar ze gaan spelen). En toch kreeg ik plots een antwoord dat ik niet had verwacht. Normaal gezien is hij namelijk altijd erg blij wanneer het kiesdag is maar vandaag was dat niet het geval. Oei… mama, als ik mijn taakje niet heb gemaakt, dan mag ik niet ergens anders gaan spelen. En in zijn hoofd was het nog veel erger want, hij had er zelf nog van gemaakt dat hij dan ook alleen op de speelplaats zou moeten gaan spelen als al de andere kindjes in een andere klas mogen gaan spelen… Aaauuuwwwch, dat komt binnen...
Ons zoontje zit in de tweede kleuterklas. Hij wordt binnenkort vijf. Ik ben zelf kleuterjuf en weet dus wat de werking van een school inhoudt en wat de juffen MOETEN proberen na te streven bij de kindjes zodat ze dit op een bepaalde leeftijd al “kunnen” of “weten”.
Ik ben sinds twee maanden thuis met een “burn-out”. Ik ga ontzettend graag werken en ik dacht dat de “burn-out” niets te maken had met mijn werk. Ik ben nu enkel even thuis om wat gas terug te nemen en terug tot rust te komen. Ik ben een HSP (hoog sensitief persoon en hoogsensitieve partner), een HSM (hoogsensitieve mama ), HSJ (hoogsensitieve juf), …. In alles wat ik zeg, doe, denk, weet, … reageer ik vanuit mijn hoogsensitief zijn.
Ik weet al meer dan 10 jaar dat ik hoogsensitief ben, maar ik bots NU pas echt met het hoogsensitief zijn. En dit komt doordat ik al bijna vijf jaar mama ben en bijna zeven jaar plusmama. Ik moet nu niet meer enkel voor mezelf zorgen maar ben ook verantwoordelijk voor onze kindjes. HSP’ers zorgen ontzettend graag en hebben ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen. Doordat ik nu een tijdje thuis zit, ben ik gaan beseffen, hoe ver ik hierin ga en hoe hard ik mezelf aan de kant heb gezet om goed te zorgen voor de anderen…
De afgelopen jaren ben ik nog een keer thuis geweest door een “burn-out” en heb toen ook “proberen” mijn rust te nemen, maar ben toen niet verder gaan zoeken waar ik zoal tegenaan bots… Deze keer besefte ik niet dat ik weer veel “te hard” aan het gaan was maar ik voelde aan mijn lichaam dat ik niet lang meer verder zou kunnen op deze manier. Pas toen ik thuis was en rust “moest” nemen, ben ik tot het besef gekomen hoe ver ik er weer “over” was gegaan…
Tijdens dit bewustwordingsproces waar ik nu in zit, heb ik al vele dingen in mijn leven onder een vergrootglas genomen en bekeken. En ook beginnen te beseffen dat er op werkvlak ook dingen zijn waar ik tegenaan bots. 10 jaar geleden ben ik afgestudeerd en tijdens 1 van deze jaren ben ik een jaar juf van de 3de kleuterklas geweest. Dit vond ik aan de ene kant ontzettend leuk omdat je al met de kleuters echte gesprekken kan aangaan, ze al zelf kunnen vertellen wat hen bezig houdt, wat hun interesses zijn, hoe ze de wereld zien, elkaar helpen, hun eigen talenten samen met hen ontdekken en hun helpen bij datgene waar ze het nog moeilijk mee hebben,… en daar knelde bij mij het schoentje…
De kleuters van de 3de kleuterklas “MOETEN” al zoveel en ze zijn nog zo klein. 6 jaar… ze hebben nog maar gemiddeld 2190 dagen geleefd en ze “MOETEN” al zoveel kunnen, weten, doen,.... En daar werd ik erg ongelukkig van en toen heb ik ook besloten, dat als er andere leerkrachten zijn die hun roeping vinden bij de 3de kleuterklas, zij dit het beste konden doen. Er zijn zeker kinderen die in de 3de kleuterklas al rijp zijn voor letters, cijfers, taal en reken-opdrachtjes en voor hen is het geweldig als ze hierin uitgedaagd worden! Maar er zijn ook heel wat kleuters die naar school komen met angst, tegenzin, verdriet,… omdat ze hun moetjes, taakjes, nog MOETEN maken… en bang zijn dat ze dit misschien niet gaan kunnen of deze manier van werken gewoon niet leuk vinden.
Ons zoontje kan al best veel en we zijn ook niet bang dat hij niet gaat mee kunnen op school. Als hij thuis is knutselt hij graag, kijkt graag prentenboeken, puzzelt graag, speelt spelletjes, bouwt zelf dingen met de blokken,… maar dit kiest hij allemaal zelf. Hij heeft op zijn eigen tempo en uit zichzelf leren puzzelen en knippen. Dit kan hoogmoedig klinken en dat is zeker niet mijn bedoeling, maar hij heeft dat zichzelf geleerd omdat hij dit graag doet, hier liggen zijn interesses, dit kan hij en hij weet dit, dit zit in hem en komt eruit wanneer hij dit wil of nodig heeft,…
Ik ben ontzettend blij met de school waar ik mag lesgeven en vind dat we ook heel veel doen rond het welbevinden van de kinderen. Maar omdat er van bovenhand zoveel druk wordt opgelegd, wordt de druk ook op de leerkrachten gelegd en uiteindelijk ook op de kinderen… en dat vind ik spijtig. Bijna de helft van een jaar brengen kinderen hun tijd door op school. Als je dan naar school gaat en je bent bang of gaat met tegenzin omdat je iets moet doen wat je moeilijk vindt, niet leuk vindt, wel kan maar niet wil doen omdat het op een manier wordt aangebracht dat het “MOET”, dan vind ik dit spijtig.
Ik spreek nu enkel over het kleuteronderwijs omdat ik hier het meeste ervaring mee heb. Maar ik denk dat dit ook voor vele kinderen is, in het lager en het middelbaar. Heel veel ouders en leerkrachten zijn nog van mening dat kinderen moeten leren dat er in het leven ook dingen “MOETEN” en dit begrijp ik. Onze kindjes “MOETEN” ‘s morgens ook een tandje bijsteken zodat we allemaal op tijd op school en op het werk zijn. Ze “ MOETEN” ‘smorgens ook eten en zich wassen en ‘s avonds moeten ze ook op tijd naar bed zodat ze de volgende dag goed uitgeslapen zijn.
Op onze school hebben we een keer een bijscholing gehad van een kleuterjuf. En ze vertelde het volgende: in de kleuterschool “MOETEN” kleuters ook al veel zonder de “moetjes/taakjes” erbij. Ze “MOETEN” ‘s morgens op tijd op staan, naar school gaan, in de rij staan als het belt, buiten spelen ( ook al zijn er kindjes die dat te druk vinden), samen boterhammen eten, in de zithoek gaan zitten ( hoewel ze liever al willen spelen), turnen ( in een vaak grote, drukke lawaaierige ruimte bij een andere leerkracht dan de vertrouwde klasleerkracht),…. Waarom “MOETEN” ze in de 2de kleuterklas dan al moetjes maken. Laat kleuters toch nog even kind zijn zo lang het kan. Ik kan ontzettend genieten van de manier waarop kleuters op hun eigen manier de wereld ontdekken…. heerlijk…. Als volwassenen “MOETEN” we al zo vaak in het rijtje meelopen of we kunnen niet mee, waarom dan kinderen als ze nog zo klein zijn, dat stukje vrijheid al afnemen…
Mijn plusdochtertje is erg creatief. Ik geniet ervan om te zien wat zij allemaal in elkaar kan knutselen. Ze kan zelfs al mooier tekenen dan ik :). En ik vertel haar dit ook. Ik zing ontzettend graag en voor kleutertjes ook mooi genoeg ( denk ik :) ) en ik geniet er ook van als ik dit met hen kan delen. Ik leer mijn plusdochtertje ook al dat we elk onze eigen talenten hebben en daarvan kunnen genieten.
Mijn plusdochtertje zit in het eerste leerjaar en “MOET” elke dag lezen. Maar het is geen huiswerk ( zegt de school). Alles wat naar mijn gevoel “MOET” nadat de school gedaan is, is toch huiswerk?Of niet??? Sinds ze kan lezen, zoekt ze overal woordjes op de potten van de bijval, in de winkel, op de borden op straat, … dit doet ze uit zichzelf en vindt ze heel leuk. We gaan soms naar de bib en hier kiest ze zelf boekjes die ze thuis leest, en dat doet ze ook, uit zichzelf. Ze maakt ook leuke knutselwerkjes en schrijft dan een zinnetje voor diegenen voor wie het cadeautje is. Ze vindt dit leuk en dit komt allemaal uit haarzelf, niemand die haar zegt dat ze dit “MOET” doen… en ze geniet ervan, dat kan ik duidelijk zien. En ze integreert de dingen die ze geleerd heeft op een manier die bij haar past en voor haar leuk is. Maar wanneer wij elke avond in haar vlotje moeten lezen of in haar leesboekje van school,… dan is dit soms een strijd omdat ze dit niet leuk vindt. Elke keer dezelfde rijtjes en dan staat er in de agenda 3 x pagina … van het vlotje? zelfs ik krijg er een beetje een degout van… Ik heb nog altijd “ trauma’s” (om het een beetje overdreven uit te drukken ) van de leesjuf die met een chronometer naast mij zat en waarbij ik woordjes tegen de klok moest lezen. Hierdoor kreeg ik faalangst want als ik iets tegen druk “MOET” presteren, dan blokkeer ik. En mijn zin om te gaan lezen werd hier ook niet echt groter door… En ik denk dat ik niet de enige ben? Waarom “MOET” het tempo zo hoog liggen, waarom moeten kinderen alles al zo “vlug” en “zo goed mogelijk” al kunnen want anders kunnen ze het volgende jaar niet mee? Hebben ze niet nog tijd genoeg om te leren lezen en rekenen? Dit “MOETEN” ze de komende 12 jaar nog blijven doen…
Een tijdje geleden hoorde ik op de radio dat er cursussen op de universiteit worden gegeven voor faalangst? Waar zijn we dan mee bezig? Doe iets aan de oorzaak van faalangst en leg de druk niet zo hoog bij de kinderen. Is dat niet de eerste stap die gezet moet worden naar een goede oplossing voor hen?
Het maakte mij ook verdrietig toen ik vroeg aan een mama hoe het met haar hooggevoelig dochtertje was. Ze zit in het 2de leerjaar en de mama zei dat ze weer meer last kreeg van de dingen die ze doet om controle te houden over bepaalde dingen wanneer ze stres of druk ervaart. Hoogsensitieve kinderen en volwassenen houden graag de controle over de dingen wanneer we ons bijvoorbeeld niet veilig voelen. Nu de toetsen eraan kwamen merkte de mama dat ze bv. Woordjes die ze moest schrijven voor haar huiswerk, steeds opnieuw en opnieuw uitgomde, want dit was niet goed genoeg volgens haar. Hoewel de mama zei dat het van de 1ste keer al “goed genoeg” was. Ook in de klas deed ze dit waardoor ze steeds meer achterop geraakte en hierdoor natuurlijk nog meer stres kreeg… allemaal door de stres die ze had bij de toetsen en de druk die ze hierbij ervaart.
Toen ik via via hoorde dat prinses Roos van Prinsessia haar leven had beëindigd, was ik ook erg aangedaan… ik ben op haar Instagram gaan kijken en haar leven zag er “perfect uit”. Een lieve, vrolijke meid met veel ambities die haar leven heeft beëindigd… ik weet niet hoe of waarom ze dit heeft gedaan maar vind het erg dat jongeren al zo een druk op zich voelen om het zo perfect mogelijk te willen doen… (Heb je vragen over zelfdoding, dan kan je terecht op het telefoonnummer 1813 of op www.zelfmoord1813.be.)
Ook las ik dat Tinne Oltmans (van Ghost rockers) naar een psycholoog gaat omdat ze op haar 24ste een Burn-out heeft gehad. Ze is nog zo jong en ervaart nu al de nadelen van de stress en druk die we ons door de maatschappij laten opleggen om het zo goed mogelijk allemaal te doen en om mee te kunnen met de maatschappij. Ik vind het ontzettend knap en moedig dat ze als bekend figuur dit naar buiten durft te brengen, en ik hoop ook dat ze hiermee veel jongen mensen kan bereiken!
Ook las ik een bericht van haar op Instagram:
Ik ben blij met waar ik momenteel sta in mijn leven. Ik heb hard gewerkt om hier te geraken. Toch twijfel ik vaak. Maak ik geen fouten? Maak ik de juiste keuzes? Jullie zien alle highlights maar jullie mogen niet vergeten dat ook mijn leven niet perfect is. Ik maak me vaak zorgen en ik maak fouten, ondanks mijn angst om fouten te maken. Een relatie, vriendschappen, familie.. Je moet er hard aan werken en soms gaat het moeilijk of zelfs slecht. Dat is bij mij niet anders dan bij jou. Wees jezelf, wees positief, eerlijk en realistisch. En vooral: geef niet op want alles vindt uiteindelijk zijn weg.♡#leefzonderfilter
Gewoon goed zijn, ik vind het ONTZETTEND moeilijk, maar ik denk toch dat we terug naar deze gewoonten gaan moeten gaan als we onszelf en onze kinderen gelukkig willen maken…
...en misschien ben ik onrealistisch in de dingen die ik zeg maar ik wil alleen maar dat onze kindjes gelukkig worden later. Dat ze zelfvertrouwen hebben. Vertrouwen hebben in zichzelf en in hetgeen ze kunnen en waar ze gelukkig van worden. Omdat ze dit zelf ontdekt hebben, omdat ze zichzelf mogen zijn, omdat ze zichzelf al een beetje kennen, omdat ze weten wat ze goed kunnen maar ook weten waar ze het soms moeilijk mee hebben. Maar hierdoor ook hun eigen grenzen kennen en weten waar deze ligt zodat ze er niet gemakkelijk over zullen gaan.
En weten dat ze stappen kunnen zetten in het leven, en hierbij fouten mogen maken. En als we het woordje MOETEN al zouden veranderen in MOGEN, dan voelt het voor mij al helemaal anders aan. Ikzelf heb het meeste geleerd van de fouten die ik heb mogen maken in mijn leven. Omdat ik ook zag hoe het ook anders kon en mij daardoor gelukkiger maakte. En had ik nooit de wolken en de koude gezien en gevoeld, dan zag en wist ik waarschijnlijk nooit niet hoe mooi en warm de zon kan zijn…
Dit artikel werd ons bezorgd door een mama die anoniem wil blijven. Volg ons ook op Instagram voor meer ondersteuning & tips over ouderschap
