Ik ben Griet, mama van twee zonen Gijs (7 jaar) en Joost (5 jaar). Buiten het feit dat ik mama ben, ben ik dag in dag uit bezig met het thema diversiteit. Ik probeer thuis mijn kinderen bewust te maken dat we niet allemaal hetzelfde zijn, maar dat er heel veel waardevols zit in datgene dat ons doet verschillen van anderen. Waarbij het enorm belangrijk is alle mensen gelijkwaardig te behandelen. Een hele boterham…

Vorig schooljaar vertelde Gijs dat zijn ‘huidskleur’ op was. Ik schrok en vroeg me af wat hij bedoelde. Hij stak een lichtroos potloodje in de lucht dat gekrompen was tot nauwelijks 5cm lang. Ik vertelde hem dat ik het raar vond dat we lichtroos huidskleur noemen terwijl er ook kindjes zijn in de klas die bruin/zwart zijn. Dat is toch ook een huid. ‘Maar de juf noemt dit zo.’ Ik vraag me af hoe de kindjes met kleur zich telkens voelen wanneer men huidskleur zegt men lichtroos tevoorschijn moeten halen. Net alsof bruin geen bestaansrecht heeft en ze opgeslokt worden in de ‘witte’ wereld.

Zoals yin en yang

Ook dit schooljaar vertelde mijn zoon dat zijn juf had gezegd dat hij ‘blank’ was. Ik nam de tijd en vertelde hem dat blank een woord is dat vroeger gebruikt werd om het superieure gevoel te benadrukken. ‘Mensen met onze huidskleur voelden zich beter dan mensen met kleur.’

- Voor je verder leest moet je ook nog weten dat Gijs fan is van Kungfu Panda en dat hij me onlangs vroeg wat yin en yang was. Hoe leg je dit weer uit? ‘Wel, yin en yang is een symbool voor twee tegengestelde en complementaire krachten. Evenwicht tussen man en vrouw, wit en zwart,…’ –

Terug naar het moment waarop ik hem vertelde wat het woord blank best niet gebruikt wordt. Hij antwoordde: ‘Gelukkig is dat niet meer zo, hé mama? Nu is het zoals ying en yang: zwart én wit.’ Ik moet toegeven dat mijn hart warm werd door zulke inzichten!

Je zal denken 'What's in a name?'

'Wat moet of mag je nog zeggen?’ Ik ga ervan uit dat we allemaal mensen zijn. Net zoals de klas van mijn zoon bestaat uit allemaal kinderen met verschillende types huidskleuren dus waarom enkel lichtroos op die manier benoemen? Ik hoor ook wel eens: ‘Kinderen zien geen kleur en als we de verschillen gaan benoemen, zullen we de aandacht er alleen maar op vestigen.’ Kinderen leren lessen op de school die ontworpen zijn vanuit de witte wereld én gegeven door witte leerkrachten. De diversiteit is er op de schoolbanken maar nog niet in het lerarenkorps of directie.

Neem ik de leerkrachten dit kwalijk?

Natuurlijk niet, we zijn ons hier niet van bewust. Moet dat dan? Het laatste wat ik wil doen, is belerend zijn of de ouder die met het vingertje komt zeggen wat een leerkracht al dan niet moet doen in zijn/haar klas. Trust me, ikzelf ben ook leerkracht. Maar door alle kennis, ervaringen, belevingen die ik heb vergaard rond diversiteit en witte privileges, voel ik me genoodzaakt dit met anderen te delen, zeker ook aan mijn kinderen.

Enkele weken geleden op de opvang, hoor ik Gijs een ander kindje zeggen: ‘Dit is ook huidskleur.’ Het meisje schudde stellig met haar hoofd want mijn zoon hield een bruine stift in de lucht. ‘Mama, dat is wél he? Bruin is ook huidskleur!’

En opnieuw krijg ik een warm gevoel…

Griet Severeyns is therapeut en ontwikkelde 'Wortels voor de toekomst'