2 jaar geleden stond ik voor een moeilijke beslissing over onze kinderen. Veranderen we hen van traditioneel naar Freinetonderwijs of niet? Het was op zich niet de moeilijkste beslissing van ons leven, maar ze hing als een zwaard tussen mijn man en mij in, want het ging vooral over onszelf, onze angsten, onze dromen. Ik schreef hem toen deze brief die ik nooit heb durven versturen, tot vandaag...

Tranen in de auto

Ik zit in spanning, mijn hoofd bonst en eens in de auto op weg naar het werk komen de tranen, anderhalf uur aan een stuk stromen ze. Iets zwaars rust op mij en lijkt tussen ons te hangen. Ik heb verdriet en ik voel ook angst voor de kloof die er is. Verdriet als de gedachte door mijn hoofd flitst dat ik het misschien allemaal verkeerd voorheb. Dat wat zo fundamenteel van mij is en in mij.. dàt fundament botst vandaag op weerstand. Ik ben in mezelf gegroeid en ik zie elke dag kleine dingen evolueren rondom mij, in mensen, soms gepaard met pijn en angsten, maar er is groei naar iets wat diep vanbinnen altijd heeft gezeten. Bij hen, bij mij. Het is mijn pad en ik voel in alles in mij dat dat ieders pad is, uiteindelijk te kunnen zijn en doen waarvoor we bestemd zijn.

Dit is wie ik ben

Dat is waarom dit zo belangrijk is, waarom ik dit wil delen, ik deel het met mensen op mijn werk, ik probeer het met jou te delen, en het meest van al wil ik het mijn kinderen delen, wens ik hen zo hard toe dat zij dit ook mogen kennen. Om zichzelf te ontdekken, om zich nergens in iets te dwingen zonder de waarom te kennen en er bewust voor te kiezen, ook voor dingen die moeilijk zijn, maar met een motivatie die vanuit hunzelf komt. Ik beschouw het echt als mijn roeping, ik heb zoveel liefde voor hen en voor het uniek zijn van iedereen. Iedereen mag er zijn, als zijn echte zelf. Iedereen heeft het recht zichzelf te ontplooien tot zijn beste zelf met alle kantjes positief en werk en groeipunten. Dat is waar ik mee opsta en waar ik mee ga slapen, dat is waar ik mijn vrije tijd en werktijd in wil steken, met veel plezier en passie elke keer opnieuw. Dat is wie ik ben. De rots in mij, die zich heeft getoond en waar ik altijd kan op terugvallen.

Waar is de brug?

Ik voel nu letterlijk alsof ik ergens anders sta, ik kan zelfs niet zeggen of het verder is, maar het is alleszins niet volledig dezelfde plaats als voordien. Dat heeft me nooit eerder angst ingeboezemd, maar vandaag plots wel. Want waar is de brug ? Onze brug? Ik ben bang dat ik niet genoeg heb gezorgd en mezelf verzekerd dat mijn plekje ook een goed of comfortabel plekje is voor jou. Ik voelde nochtans een brug: de brug van hoe we kijken naar onze kinderen en op een zachte open manier aanpakken, met veel begrip en veel waarom, met veel aandacht en naast hen staan en hen ook loslaten. Ik voelde een team en nu zijn er tranen omdat ik dat teamgevoel in deze beslissing mis. Ik mis het teamgevoel en ik heb je nodig, hier bij mij, samen. Ik mis de zekerheid dat ik echt mag zijn wie ik ben en geloven waarin ik geloof, ik mis jouw veiligheid en jouw vertrouwen dat mij vleugels gaf om te gaan waar ik moet gaan. Ik ga niet van je weg, ik heb jou gevolgd en door jou te volgen ben ik zoveel gelukkiger en dichter bij mezelf. Ik hoop dat jij mij nu ook een stukje wil volgen, dat ik je veiligheid mag zijn en je vertrouwen mag geven om te durven en je open te stellen.

Bouwen aan onze toekomst

Ik voel hoe het ook voor jou zwaar is, hoe je bang bent dat er teveel verandert, hoe bang het je maakt dat ik zo overtuigd ben en hoeveel druk het moet zijn op jou om iets waar je niet zeker van bent, iets buiten jouw ervaring, iets waar voor jou geen nood aan verandering is, iets waarvan je bijna lijkt te verstarren. Je hoeft niet wild enthousiast te zijn, je hoeft alleen maar een kans te willen geven, je gelooft misschien niet de school of de verhalen, maar geloof je mij? Geloof je in mij? Kan dat je misschien helpen om het iets makkelijker te maken voor jou ? Mag ik jou daarin steunen, je bent niet alleen, je bent niet op jezelf aangewezen, ik kan ook wel sterk zijn en er zijn voor jou, ik weet zeker dat we samen zoveel te bieden hebben aan elkaar en verder kunnen bouwen aan onze toekomst en die van onze meisjes.

Blijf jezelf

Ik vraag je bij jouw waarden te blijven en jouw streven naar rust, dat is wat ons evenwicht geeft en onze dagelijkse energie en mij dan een stukje de stuwkracht te laten zijn op lange termijn. Ik vraag jou niet om een andere man te zijn, ik wil jou bij mij met alles waar ik van hou. Ik vraag je wel om voorbij je angst en remmen te kijken, helemaal diep in jezelf, naar wat jij wil voor je kinderen, hoe jij hen liefde geeft en alle talenten waardeert en zo graag ‘in the moment’ inspeelt op hun interesses en met hen bezig bent. Waarom zou je dat niet mogen verwachten van diegenen die als opvoeder nog meer tijd met hen doorbrengen als wij? Wat zou de meerwaarde zijn van hen extra mensen te ontzeggen die doen wat wij doen, die hen zien zoals wij hen zien vol potentieel en kwaliteiten en hen daarin volledig helpen openbloeien?

Kom naar mij

Misschien zit je toch niet zo heel ver van mij, als ik dat laatste stukje herlees, krijg ik hoop dat er altijd een brug was en zal zijn en dat de mist gauw optrekt. Kom naar mij, ik help je dit keer en jij helpt de volgende keer gewoon mij.

Nessie is expert verbindende communicatie. Lees haar blog hier.