’t Was de zachtste trui uit de hele winkel. Wat zeg ik? De zachtste trui die ik in jaren had gevoeld. En de schattigste. Een lichte roze. Met een poesje erop. En die wou ze. Fijn. Die kans liet ik niet voorbij gaan.We kochten ‘m. En hingen ‘m in de kast. Waar hij wachtte op een koude winterochtend.

Toen die er kwam, koos ze hem. Met een mooi t-shirtje eronder. En, wonder boven wonder, nam ze er spontaan een jeansbroek erbij.

Want broeken draagt ze echt niet graag. Want dan kan ze moeilijk bewegen. Ze zijn te stijf, vindt onze kleuter. Als ze wil huppelen, springen of dansen, dan werkt zo’n broek tegen. Ik zocht al naar alternatieven, maar een jogging is toch niet hetzelfde.Er liggen er een stuk of drie in de kast. Broekjes. Een roze: die plakt te hard aan haar benen. Een losse boyfriend-jeans: dan lijk ik op een jongen, mama. En de stretch-jeans die ze nu aan wil.

Ze koos ondergoed en sokken en liep met de hele outfit vrolijk de badkamer in. Wassen, kammen en poetsen gingen vanzelf. En redelijk snel. Wat ook niet zo evident is. Ze neemt graag de tijd. En doet uitgebreide babbeltjes tussendoor. Tijdsbesef bij kleuters is onbestaand. We hebben het geaccepteerd. En leren ermee leven. Zetten de wekker stiekem tien minuutjes vroeger. Dan geraken we op tijd aan de schoolpoort en kan kleuterlief tijdens de ochtendrush zonder stress filosoferen over de dingen des levens.

En net wanneer ik dacht dat deze ochtend rustig verliep, barstte de hel los.

>> lees verder onder de foto

De onderbroek zat niet lekker. Het etiketje in haar hemdje kriebelde – mijn fout, vergeten eruit te knippen. De jeans was te lang. En zat te strak. Vanonder toch. Vanboven ook niet goed. Ze bleef aan die onderbroek trekken. Jeans uit, ander ondergoed, jeans aan. Beter. Hoewel. De kousen zaten verkeerd. Aan de hiel én aan de tenen. Andere kousen brachten rust. Die zonder naadje. En zonder vervelend bobbeltje aan haar grote teen.

Het t-shirtje was ok. Alleen de mouwen wat te lang. Dus moesten die worden opgerold. Zo snel mogelijk. Ze wordt er écht enorm onrustig van. Lange mouwen mogen eigenlijk maar tot aan haar pols komen. Mij lijken ze dan te kort. Voor haar zijn ze dan pas perfect.

Ik begon te zweten. Misschien lag het aan de badkamer. Nog wat subtropisch vochtig-warm door de douches van daarnet. Maar ‘k bleef wel rustig. We kennen dit, weten hoe we ermee om kunnen. We kunnen het. De mantra* in m’n hoofd nam het over. Boos worden, opjagen, tegenwringen… het werkt als een rode lap op een stier. Het laatste wat ik wil is mijn kleuter helemaal overstuur de deur uit zien gaan. En ook zelf zo achterblijven.

Dus. Geduld en begrip de sleutels. Diep inademen en even meegaan.Ander ondergoed, andere sokken. De broek goed aan.De mouwen van het t-shirt opgerold. Het ergste was voorbij. Want het laatste was de superzachte trui.

Maar wat ik niet had gezien in de winkel, of tijdens de weken dat hij in de kast hing, waren de knoopjes achteraan. Knoopjes die de hoofdopening groter maken om erin te kunnen. En terug kleiner wanneer je de trui aan hebt.

Ze verstikten haar, zei ze. Ik kon er een hand tussen krijgen. Te klein was de opening zeker niet. Maar toch. Ze bleef eraan trekken. Alsof ze inderdaad geen lucht kreeg. Ze stoorden, die knoopjes. Ze waren onoverkomelijk. En de mouwen waren ook te lang. Dat ook nog. Tranen stonden in haar ogen. Dus deed ik de nieuwe trui weer uit.

Ze is net opgewekt naar school vertrokken. In haar oude trui. Die niet zo zacht is als die nieuwe. Maar die geen knoopjes heeft achteraan. En mouwen die net tot op haar polsjes komen.De roze poezentrui hangt weer in de kast.En ik vrees dat hij daar zal blijven hangen.

* O Mani padme hum

Deze helpt ook wel eens, als ik zelf rustig wil blijven. Hij is blijven kleven in m’n hoofd, geen idee waar ik ‘m ooit oppikte.

Een van de tekstjes uit ons boek ‘Hoogsensitief opvoeden’…

Wil je graag meer verhalen lezen, mooie gedichten (en prachtige tekeningen) ontdekken en tips & tricks krijgen? Bestel het boek dan hier.

Lees meer van Lies Cattersel