Dag kleintje.

Of grootje. Schoonheid. Lieveke. Popje. Onze kleine monkey.

Je bent nu grote zus. Niet langer de kleinste in huis.

Toen we je vertelden dat er een zusje bij zou komen, vond je dat eerst wat moeilijk. De traantjes kwamen na de eerste minuten vreugde. Je was bang. Onzeker. Omdat je dacht dat je ineens ‘groot’ zou moeten zijn. Dat het ‘kindje zijn’ voorbij was. Dat je tutje weg zou moeten ’s nachts. Dat papa en mama je niet meer zouden helpen. Of oppakken. Of knuffelen.Dat je het vanaf nu zelf zou moeten doen. Zoals dat moet wanneer je groot bent.

Je hoofdje draaide op volle toeren, die eerste weken. Je stelde je vragen waarvan wij niet wisten dat je ze zou stellen: ‘Wie gaan jullie liever zien?’ ‘Ik was hier wel eerst, zullen jullie mij dan het liefste zien?’. Of ‘Gaat die baby mijn plaats innemen?’

Intussen is die gedachtenstorm weer wat gaan liggen.

Gelukkig.

Zes jaar was jij het enige kindje in huis. Ons kleintje.Nog steeds ben je klein wanneer je in je bedje ligt te slapen, op je rug met je handjes naast je hoofd. Zoals kleintjes doen als ze echt moe zijn. Of wanneer je je niet lekker voelt. Wanneer je bang m’n hand vastneemt of opgepakt wil worden. Wanneer je verdrietig bent. Dan ben je nog klein.

’t Gebeurt wel steeds minder, dat ‘kleintje zijn’. We zien je steeds vaker grenzen aftasten. Af en toe een grote mond opzetten. De trap opstormen. Voelen we je wringen met hoe je je ‘moet’ gedragen. Zoeken.

En wij zoeken mee. Want jij bent jij. En elke keer wanneer we je denken te kennen, komt er een nieuw, onontgonnen, stukje monkey naar boven.

Je zet grote stappen: eerste leerjaar, Ribbel in de Chiro, de overgang van kleutertje naar lagere schoolkind. Soms wat aarzelend. De laatste tijd al wat meer zelfverzekerd.

Je leventje zal veranderen vanaf nu. Nog meer.Je zal mama en papa moeten delen. Iets wat je nog nooit eerder hebt moeten doen.

Je zal verwonderd staan kijken naar die wriemelende baby en bedenken dat die voor altijd deel van ons, van jouw leven zal zijn.Je zal je plekje opnieuw moeten zoeken. Wij ook.Al was het maar gewoon aan tafel. Want daar moet nu een eetstoeltje bij.

Maar, weet je kleintje. Schoonheid. Popje. Monkey.

Dat komt goed.

Je zei het zelf al.

‘Ik ga een goede grote zus zijn.’

En zal ik je eens iets zeggen?

Daar hebben wij nooit een moment aan getwijfeld.

Dikke zoen

Mama & papa >> lees meer blogs van Lies