Lies Cattersel

Teleurgesteld. Dat was hij. Wat droevig zelfs. Het raakte me. Sneed. We kwamen buiten na een info-avond. De zaal vol vrouwen. Mama's. Papa's eerder een uitzondering.

De toon dezelfde. De boodschap vooral voor moeders. Hij voelde zich buitengesloten.

Terwijl hij even veel met dochterlief bezig is als ik.

Hij was er toen we haar hartje voor het eerst zagen kloppen.

Zag haar gezichtje als eerste. Gaf mee het eerste flesje.

Doorstond samen met mij de eerste slapeloze nachten. Fotografeerde het eerste hapje groentepap.

Hing vol bij de eerste spaghettislierten. En vond dat ok. Hij was haar eerste woordje.

Troost haar wanneer ze een nachtmerrie heeft.

Speelt tikkertje.

Verstoppertje.

Voor de tigste keer hetzelfde gezelschapsspel.

Kijkt mee naar filmpjes van K3 en de Troetelberen. Knuffelt.

Heeft eindeloos geduld. Meer dan mama.

Het was wat aarzelend in het begin. Maar intussen is hij even goed in haar in bad steken. Zelfs staartjes maken lukt. Noodgevallenstaartjes. Maar toch. Niet simpel voor iemand wiens haar nooit langer dan 4 cm is geweest.

Kan kleertjes bij mekaar zoeken... Nee. Dat doe ik best. Kleurenblindheid. Laten we het daar op steken.

Schilderde zonder problemen een kamermuur roze. Hij kent alle knuffeldieren bij naam. Speelt schooltje. Zingt de liedjes van Frozen mee.

Laat zich gewillig omtoveren tot een prinses. Of toch bijna. Er zijn grenzen.

Als ze ziek is, wil ze papa. Ook.

Behalve om te slapen. Dan wil ze bij mama zijn. En verhuist papa naar haar bed. Zonder gezucht. Met veel begrip. Voor haar snotneusje. Voor mijn ongerustheid.

Ze vertelt haar verhalen zowel tegen mij als tegen hem. Ook meisjesgeheimen. Wat die ook moge zijn, in de derde kleuterklas.

Haar oogjes stralen wanneer hij door de deur komt.

De zijne ook.

Voor haar is papa zo belangrijk.

Voor papa is zij zo belangrijk.

Lieve papa. Ik hou van papa. Zei ze gisterenavond in bedje. En van mama. Dat kwam erachter.

Maar eerst papa.

https://gitaneblog.com