Mama Sofie blogt een ongelooflijk warm verhaal.
"Jij stond daar op het avondmarktje van Oostende. Wij kwamen langs met onze 5 kinderen.
5 kinderen. Jawel, op een marktje. Eéntje in een draagdoek, 4 kinderen die aan het rondlopen waren. 8 lopende voetjes. Wij passeerden je cocktailbar om daarachter op het stadsbankje te zitten. We konden daar kijken over de zee. We liepen je domein even in, het bankje stond daar namelijk net achter. Ik had geen tijd om te vragen of het goed was. Ik had het bankje in het vizier en wou zo vlug mogelijk mijn kroost daarnaartoe loodsen. Ik wou dat ze op het bankje zaten zodat ik mijn handen terug vrij had. Ik had een pannenkoek vast en 2 cola blikjes. Onze oudste zoon een zakje oliebollen en dan kwam mijn man er ook nog aan met 2 zakken frieten.
Allemaal onze handen vol.
We zigzagden doorheen je keurige tweepersoonstafeltjes. Daar durfden wij niet op plaats te nemen. Ze waren te klein maar ook nogal chique en dan moesten we drankjes bestellen bij je. Niet dat wij het je niet gunden, het waren enkel nogal dure drankjes. We liepen erdoorheen, recht naar het bankje.
Ik zei mijn kroost plaats te nemen en het leek te lukken. Ze gingen zitten. Ik installeerde mijn pannenkoek op de leuning en nam vlug een slokje van de cola. Ik kon het wel gebruiken. Weet je, onze oudste zoon was namelijk nogal boos op mij. Hij wou een paar kraampjes terug iets uitkiezen en hij mocht niet. Daarna wou hij oliebollen, dat kon eerst niet omdat hij er nooit zoveel zou opeten. De mensen daar hebben speciaal een halve portie verkocht aan ons. Waren wij heel dankbaar voor trouwens.
Mijn oudste zoon was nogal boos op mij. En toen nam ik een slokje van de cola. Ik had hem namelijk even terug beloofd dat hij een blikje alleen mocht uitdrinken. Ja, ik vind dat veel te veel cola voor mijn zoon. Het was dat of het was een crisis. Toen ook mijn man zich bij ons voegde en hetzelfde dacht als mezelf. Hij deed het andere blikje op en nam een slok.
Daar kwam de crisis.
De cola was voor onze oudste zoon alleen. Nu waren de 2 blikjes al open en waren er uit alle 2 een slok cola verdwenen. De crisis kwam. Hij was luid en wild en voor geen enkele rede vatbaar. Ik weet niet wie er allemaal naar ons zat te kijken. Ik had het druk. Onze oudste zoon was in crisis, niets drong tot hem door. Ik beloofde hem meteen een vers cola blikje te gaan kopen. Dat drong niet door. Hij wou vechten, mijn man greep in. Mijn man probeerde hem eerst zijn oliebollen uit handen te nemen, om te voorkomen dat ze zouden vallen. Wat vast nog meer crisis zou veroorzaken. Dat was een foute inschatting. Hij werd er nog onberekender door.
Ik greep in, met de baby nog altijd in de draagdoek op mijn buik. Ik weet niet wie er allemaal stond te kijken rond ons. Ik weet niet wat iedereen dacht. Je kan het niet van hem aflezen dat hij autisme heeft. Zo’n crisis, een jongentje dat aan het schoppen en het tieren is. Een jongentje dat niet luistert. Een gezin met 5 kinderen. De mama met baby op de buik moet de oudste jongen in bedwang houden. Hoe moet dat eruit gezien hebben. We zullen vast wel wat bekijks gehad hebben. Ik weet het niet, ik heb het niet gezien.
Dit alles in jouw stukje markt. Achter je cocktailbar. Naast je klanten. Toen kwam het. Jij kwam naast mij staan en zei heel beleefd, gemeend en zonder veroordeling “Als het nodig is, als ik ergens mee kan helpen, dan vraag je het maar.”
Wauw.
Je lieve vrouwelijk collega deelde zelfs met vreugde van die glinsterstokjes uit aan onze kinderen. Zelfs toen ze hebberig waren en er elk 2 wilden hebben was dat geen probleem. Zo van die glinsterpalmboompjes voor in cocktails. De kinderen vonden ze prachtig. Ook onze oudste zoon kreeg er, 2 stuks. Ook hij was er super blij mee.
Bedankt om ons niet te vooroordelen of ons weg te kijken.
Bedankt.
Als we ooit nog eens bij je cocktailbar op de avondmarkt in Oostende verzeild raken. Dan bestel ik mij een cocktail, met een glinsterpalmboompje erin."
