Mijn jongste dochter is een geboren muziekliefhebber. Hoort ze ergens een deuntje begint ze meteen vrolijk met haar handjes te zwaaien. Als het even kan, blijft ze ook luisteren, om aan het einde van het liedje een oprechte 'bavoooooo!' te roepen voor de muzikant, radio of tablet in kwestie terwijl ze uitbundig lachend in haar handjes klapt.

Vorige week liepen we samen door de winkelstraat. Toen we uit de bib kwamen botsten we meteen op een grijzende man die een aardig stukje saxofoon speelde. Meestal luister ik terwijl ik rustig verderwandel omdat ik niet echt durf te blijven staan, want heb ik wel genoeg muntjes bij om in die muziekkoffer te gooien?

Maar dat was dus buiten mijn dochter gerekend: al van bij de eerste noot gingen haar handjes in de lucht en begon ze haar aanstekelijke muziekdansje. Terwijl zij genoot dook ik paniekerig in de luiertas, hopend daar enkele niet-rosse muntjes te vinden. Ik kon er uiteindelijk enkele in haar mollige knuistje drukken en gebaarde dat ze die aan de man die de mooie muziek maakte moest geven.

Ze huppelde vrolijk naar hem toe, schonk hem haar stralendste lach... en stopte het handjevol muntjes in zijn saxofoon...

Ik stamelde snel wat verontschuldigingen, graaide mijn meisje bij haar arm en liep zo snel als mogelijk de winkelstraat uit. Hoe kon ik nu weten dat uitgerekend daar nóg een muzikant zat...