3,5 jaar heeft het geduurd… En nu is die laatste week aangebroken.
Door complicaties bij een vroegere operatie was zwanger worden niet zo vanzelfsprekend voor ons. Na wat testen en een operatie was daar het verdict. Ik heb geen eileiders meer, dus we gaan naar IVF. Iets wat zo veraf leek, was dan plots de enige oplossing. Een wereld van spuitjes, bloedonderzoeken, echo’s en potjes vullen ging voor ons open.
We wonen in het buitenland, dus dat maakte alles nog wat complexer, maar met goeie moed gingen we ervoor. Lange wachttijden, veel teleurstellingen, opgeblazen buiken en het gemis van familie maakten alles toch wel zwaar. Gelukkig heb ik een fantastisch positieve vent en een heerlijke vriendengroep hier.
Aangezien de wachttijden hier tussen twee pogingen erg lang zijn, besloten we tussenin een ronde IVF in België te doen. In de zomer gingen we toch een bezoekje brengen aan Tomorrowland, dan konden we evengoed dat er bij nemen.
Zo gezegd zo gedaan. Ondanks het gegeven dat een terugplaatsing niet mogelijk was, hadden we de diepvries vol met TOP-embryo’s. Op 9 december plaatsten we twee kleintjes terug.
23 december 2014, exact 24 jaar -1 dag na de operatie waar alles fout ging kregen we het fantastisch nieuws! Beide kleintjes bleven plakken, maar eentje besloot op oudejaar dat er niet genoeg plaats was in de buik. Na een kleine paniek, was er de grote opluchting dat dit kleine wondertje mooi aan het groeien was.
Je bent zolang bezig met zwanger worden, dat je niet stil staat bij zwanger zijn en dat was voor mij een helse uitdaging. Tot op de dag van vandaag hang ik boven de pot. Maar dat staat ons geluk niet in de weg.
En nu is het eindelijk zover. Ik kan het bijna niet geloven.
Er komen heel veel vragen. Hoe zal dat kleine wondertje er uit zien? Word ik zo een overbezorgde moeder? Bevallen in een ander land dan België, is dat wel verstandig? Ga ik dit wel kunnen? Maar één ding weet ik zeker, mijn allergrooste wens gaat komende week in vervulling.