Johan is getrouwd, heeft vier kinderen én het vijfde kleinkind is onderweg. Hij vertelt over de stap van papa naar Opa Jo.
Je bent er eigenlijk nooit klaar voor… Het overvalt en overmant je. Maar eenmaal van de schrik bekomen, is het best wel zalig: opa worden.
Toen ouder zijn nog een beetje ploeteren was gebeurde het ook met mij.
Onze jongste van de vier was bezig zich op een deugddoende wijze van het ouderlijk nest te ontdoen. Als ouder krijg je zo zicht op wat als een “sabbatical” kan gelden: een paar jaar geen kinderzorgen. Een beetje tijd om de boel aan de kant te krijgen, de portemonnee aan te vullen en meer tijd met elkaar door te brengen.
En dan krijg je de vraag van de oudste dochter: papa, ben je er klaar voor?
En neen, ik was er niet klaar voor en durfde dat nog te zeggen ook! Een beetje tot ontgoocheling van de nieuwe mama in spé, maar met veel geduld en liefde toegelicht.
Ja maar papa, als we moeten wachten tot jij er klaar voor bent… Zo werkt dat niet: de natuur, en al zeker de liefde, laat zich niet plannen.
Daar sta je dan. Het nest is nog warm van de laatste of daar dient zich al een nieuwe generatie aan. Eerste les als grootouder: niet te veel peinzen, actie!
Je zoent er op los, je slaat op de schouders van de papa, je haalt de beste fles boven en je stelt je voor hoe het allemaal zal gaan. Vooral het idee dat je van de ene dag op de andere met oma mag gaan slapen…daar moest ik toch even van slikken!