Griet (32) is getrouwd met Bruno (34). Ze hebben twee zonen: Gijs (4 jaar) en Joost (2 jaar en 4 maanden). Beiden zijn sociaal cultureel werkers en een half jaar zelfstandigen in bijberoep. Bruno is ook DJ en Griet therapeut.
Gijs en Joost zijn twee schatten, knuffelaars, grappige clowns, belhamels, grote deugenieten, bloedbroeders door dik en dun. Ook al zijn ze nog heel jong; ze bekokstoven plannetjes, zetten de boel op stelten,… Het ene moment knuffelen ze elkaar, een half uur later staat de ene te huilen wegens het plagen van de andere.
Het ouderschap verrast ons telkens weer… Net als we denken dat we ons kind weten aan te pakken, leert het net iets nieuws en moeten we weer iets anders verzinnen. Ik durf eerlijk toegeven dat ze ons soms het bloed van onder de nagels halen, dat ze onze nachtrust grondig op de proef stellen en dat we wel eens met de handen in het haar zitten.
Ondanks de frustraties die hierbij soms gepaard gaan, probeer ik me bewust te blijven van wat ze ons elke dag opnieuw geven.
Enkele voorbeelden… Dankzij mijn zonen heb ik een grote collectie stenen, bloemen en takjes verzameld: ‘Speciaal voor jou, mama!’ komen ze dan fier aangelopen. Om nog maar te zwijgen van de vele knuffels, kusjes,… Humor, gekke bekken, zotte kuren, straffe verhalen,… waarmee ze onze dagen steeds vullen. Een huis dat net ontploft lijkt te zijn van het speelgoed, zand, of eten op de grond: oké dit vind ik minder fijn maar het is een teken dat ze ook écht gespeeld of gegeten hebben. Om zes uur gewekt worden, doet pijn, maar betekent een lange dag om lekker veel te doen! (zoals bijvoorbeeld alles op te ruimen ;-)) Stiekem verlang ik naar hun puberteit wanneer je ze om 11u uit hun bed moet zetten. Maar volgens andere ouders ga je dat moment niet leuk vinden. Wedden van wel?
Wil ik een verzameling stenen in huis? Niet echt, maar deze meteen aan de kant leggen, kan ik niet en bij elke nieuwe aanwinst ben ik zo blij en bedank ik hen voor de vondst. Er staat een lelijke schelp op onze piano, gekocht door Gijs op de rommelmarkt. ‘Kijk, mama, dat is de Lispeltuut van Pluk van de Petteflet!’ (Smelt, want wat een ontdekking van die kleine man!) Natuurlijk loop ik te zuchten als de keuken een slagveld is na het eten, of als de woonkamer een puinhoop is. Het zijn kinderen. Ze kunnen er niet meteen aan doen dat je al een drukke dag op het werk hebt gehad. Wat maakt dat je geduld wat minder is dan anders. Ze morsen meestal niet expres. Ze zijn tenslotte maar 2 en 4 jaar oud.
Hoewel mama en papa zijn veel energie vraagt, geven onze jongens niet enkel materialistische of tastbare dingen. Ze leren mij in ieder geval de lat minder hoog te leggen; het moet niet altijd opgeruimd zijn, snel onderweg naar school een beschuitje eten want er was geen tijd voor uitgebreid ontbijt,… Ze houden ons vaak een spiegel voor. Ze willen ons imiteren of zo groot zijn als papa. Vaak hoor ik mijn stem terug door de mond van mijn kind: bv. Gijs zegt: ‘Joost niet doen hé of ik zet je op de stopstoel!’
Ze geven ons de kans om creatief te blijven (bv. Beloningssystemen uitdokteren, mee knutselen met voor ons ‘domme dingen’, …), een beetje kind te zijn (blij zijn met kleine dingen, zoals een steen), maar ook om tot het uiterste te gaan.
We proberen het zo goed mogelijk te doen als ouder maar we zijn ons bewust dat we ook fouten maken. Is dat erg? Nee, ik ben overtuigd van niet. We vinden het belangrijk onze kindjes te laten zijn wie ze zijn, te laten voelen wat ze voelen, en hen onvoorwaardelijk graag te zien zoals ze zijn,… We nemen de rommel er wel bij.
