Ellen is getrouwd en mama van drie zoontjes. Zij vertelt jullie over de voordelen én de uitdagingen van een jongensmama.
Ik ben mama van drie jongens (Lucas van 6, Nathan van 4 en Leon van 2). Jawel, drie! Jongens dus! En neen, ik ben geen superheldin. Of een militaire drilsergeant. Of aan het einde van mijn krachten... Al trek ik me soms de haren wel eens uit natuurlijk, ik ben ook maar een mens.
Of ik dan niet graag een meisje wou? En of we nu nog gaan voor een vierde? Buiten het feit dat ik me elke keer weer verbaas over het gebrek aan gêne bij mensen die me deze vragen openlijk stellen, vraag ik me ook steeds af welk antwoord ze dan verwachten. Wij zijn onze kinderwens niet per sé begonnen met de idee: laat ons drie jongens maken! Da's waar. Maar evenmin zeiden we toen het elke keer een ventje bleek: oei, weer mislukt, laat ons nog maar eens proberen. Wij wilden gewoon graag drie kindjes, een gezellige bende bij elkaar. En er hing toevallig elke keer een piemeltje aan.
Nu moet ik toegeven, ik heb moeten bijleren... Veel bijleren. Ik was als kind behoorlijk meisje meisje, zeker wat speelgoed enzo betreft. De eerste keer dat mijn oudste zoon over Transformers begon, brak het angstzweet me dus een beetje uit. De hele jongensafdeling in de speelgoedwinkel is elke keer weer een beetje een vreemde ervaring voor mij. En ja, hoewel hier stiekem al eens naar 'My little pony' wordt gekeken, zijn er wel behoorlijk wat clichés die kloppen. Als er bezoek is, snel ik gauw naar ons toilet om even te checken op sporen van jongens. Zowat de helft van ons speelgoed heeft wielen. Elk meubelstuk heeft blijkbaar potentieel als klimrek, met zowat alles kan gegooid worden en samen spelen betekent blijkbaar ook steevast: worstelen, mekaar overmeesteren of haantjesgedrag. En ik kan amper bijhouden hoe vaak ik moet zeggen: 'Het is geen race!'.... Jongens jongens, denk ik dan... Het zijn jongens!
Maar he, mag ik even iets bekennen? Ik zou het niet anders gewild hebben. Ik word intussen ook minstens even wild als ik een grote kraan of enorme vrachtwagen zie staan. Kleren mag ik gewoon voor hen kopen, want (heel) moeilijk doen ze daar niet over. En ik durf mezelf al redelijk expert te noemen in de wondere wereld van de dino's.
En het beste van al? Ikzélf ben de prinses in huis! Toegegeven, ook wel een beetje een vreemd wezen (Mama heb jij echt geen piemel? Ocharm!), maar toch, het enige meisje. Met vier mannen in mijn leven, waar ik stuk voor stuk even verliefd op ben. En alledrie bewijzen onze jongens op hun manier, hoe elke echte jongen ook gewoon zichzelf en zoveel meer is dan een klein brokje testosteron in de wording: van zacht en lief, tot knuffel- en kusmonstertje, tot bang gevoelig wezentje dat veiligheid zoekt in mama's of papa's armen en gewoon helemaal zo stoer niet is als hij soms denkt te moeten zijn.
Dus als je de waarheid wil?... Ons gezinnetje is goed zoals het is en helemaal compleet zo met die drie musketiers, zes handen op één buik. Lekker druk, lekker gezellig en meant to be!
