Jan (33) is getrouwd met Annelies. Samen hebben ze twee kindjes, Arthur (3 jaar) en Leonie (2 jaar). Jan vertelt in zijn blog over het papa zijn én die kleine verschilletjes tussen mama's en papa's.
De meeste papa’s onder ons zullen het wel met me eens zijn. Vormpjes uitknippen, plakkertjes plakken, heel het huis vol stiftstrepen,… Absoluut niks voor mij! Aan de andere kant doe ik wel erg mijn best om mijn kinderen een heldere kijk op de wereld te geven, en hun interesse in de dagdagelijkse dingen aan te scherpen. Hier volgt mijn verhaal.
Mijn naam is Jan. Ik ben 33 jaar, en werk als software ingenieur in een telecombedrijf. Ik ben gelukkig getrouwd met Annelies. Samen hebben we twee bengeltjes. Arthur is 3 jaar en Leonie is 2 jaar. Verder heb ik meer hobby’s en interesses dan tijd, waardoor de boel al eens hectisch durft te worden. Zo probeer ik 2x per week te gaan zwemmen, onderhoud ik een moestuin van om en bij de 4 are, probeer ik een groot deel van de geoogste groenten te bewaren, maak ik zelf wijn en hou ik van koken. De meeste dingen in het huishouden hebben voor mij geen geheimen meer, al moet ik toegeven dat het strijkijzer niet mijn beste vriend is. Omdat ik al wel eens risico’s durf te nemen, wordt ook de wasmachine meestal door Annelies bediend. Ik lees ook graag, maar daar heb ik enkel tijd voor in de trein. Als er dan toch nog ergens een klein gaatje overblijft, hou ik ervan om een gezelschapsspel of een computerspel te spelen (een goede papa blijft in mijn ogen altijd wel een beetje een kind).
Net zoals ik is Annelies ook een bezige bij. Ze is winkelverantwoordelijke in een beddenwinkel, waardoor ze 1 weekend op de 2 moet werken. Om toch een beetje meer tijd met de kinderen door te kunnen brengen, is zij sinds een jaar geleden 4/5 gaan werken. Daardoor is ze elke donderdag en vrijdag (sluitingsdag winkel) thuis. Verder probeert ze af en toe wel eens iets te naaien, helpt mij met het verwerken van de groenten uit de tuin, zit zij mee in de organisatie van de lokale 12-uren jogging,… Om wat af te koelen probeert ze ook 1 avond per week te gaan zwemmen.
Samen hebben we dan ook nog eens een uitgebreide vriendenkring, waardoor we in de vrije weekends dikwijls sociale verplichtingen hebben. Als er iemand moet geholpen worden staan we altijd klaar, en al wat we zelf doen doen we beter. Of dat denken we dan misschien toch. Zo wordt bij feestjes alle eten zelf bereid, bakt Annelies elke verjaardagstaart zelf en proberen we zelfs onze eigen gebrouwen wijn te serveren. Zelfvoorzienigheid is dan ook iets waar we wel wat belang aan hechten. Het geeft erg veel voldoening, en is dan ook nog eens goed voor het milieu.
En dan is er natuurlijk ook nog de opvoeding van de kinderen. In het begin toen Arthur geboren werd, was het voor ons beiden wel even slikken. Die kleine bengel liet zich natuurlijk niet zo goed inplannen tussen de verse groentjes. Dat eerste jaar waren de broccoli’s zo groot geworden dat ze niet meer eetbaar waren, en de erwtjes waren gele knikkertjes geworden. Komt daar nog bij dat die kleine bengel toen hij zijn eerste stapjes begon te zetten dacht dat alle plantjes onkruid waren. De aardbeien moesten er al aan geloven toen ze nog maar groen waren, en onze hummel zijn smikkeltje kleurde vaak rood van de frambozen en de rode bessen.
Toen daar een jaar later ook Leonie nog bijkwam hebben we moeten leren dat het soms al wel eens ok is om een sla te kopen in de winkel. We wilden in het begin op geen enkel vlak tekort doen. We deden ons uiterste best om quality time met de kinderen te hebben, en eens ze in hun bed lagen begonnen we nog aan al het werk dat we onszelf hadden opgelegd. Toen Leonie echter ongeveer een jaar was kreeg ze last van zware oorontstekingen. Dit had tot gevolg dat ze elke nacht minstens een keer of 4 wakker werd. De oorontstekingen werden opgelost met buisjes. Onze kleine spruit was ondertussen echter dusdanig gewend geworden aan de nachtelijke aandacht, met als gevolg dat de nachtelijke avonturen uiteindelijk nog wel een maand of 3 hebben geduurd. In die periode ben ik door de knieen gegaan, en heeft Annelies me dan toch overtuigd gekregen om een poetsvrouw in dienst te nemen, zodat we toch iets meer ademruimte hadden om alles bolgewerkt te krijgen.
Het bedrijf waar ik werk biedt de mogelijk om van thuis uit te werken. Annelies werkt voor een kleiner bedrijf, wat het vaak moeilijker maakt om op het laatste moment thuis te blijven. Als de kinderen ziek zijn, of wanneer we geen opvang hebben, ben ik het dan ook meestal die thuisblijft om op de kinderen te passen. Aangezien Annelies ook tijdens de weekends regelmatig moet werken, breng ik toch wel redelijk wat tijd alleen door met de kinderen.
Er zijn zo van die dingen waar papa’s anders over denken dan mama’s. Zo denk ik dat een mama meestal wel een beetje beter voorzien is op ongelukjes. Het zal dan ook niet verbazen dat ik ooit met twee haast in chocolade gegoten peuters over de markt ben gewandeld. Vervolgens heb ik dan maar eens een pak natte doekjes gekocht om in mijn wagen te leggen. Ook tijdens het aankleden heb ik al wel eens van die typisch mannelijke probleempjes. Meermaals heb ik ‘s avonds de opmerking gekregen dat de ritssluiting van een kleedje meestal langs achter moet, en dat de voeten van de broekkousen er toch wel heel erg verwrongen uitzagen. Langs de andere kant kan ik net zo goed als de mama luiers vervangen, kindjes troosten, groente- en fruitpapjes produceren,…
Samen met de kinderen probeer ik er natuurlijk het beste van te maken. Tijdens de weekends waarop Annelies werkt, gaan we elke keer samen naar de markt. In de winter bezoeken we al wel eens een binnenspeeltuin, en we hebben een abonnement op de zoo. En oh ja, ik moet toegeven dat die uitstapjes mij regelmatig al wel eens wat stress bezorgen. Want alleen met twee kindjes van 2 en 3 op stap gaan vergt soms stalen zenuwen. Daar komt nog bij dat Arthur en Leonie boordevol levenslust zitten, en bij uitstapjes dan ook vrolijk rondlopen. Meestal duwt papa dan ook een lege buggy.
Als we thuis zijn is er natuurlijk ook vaak werk te doen. Papa die thuis achter zijn laptop zit, dat ziet er soms al wel eens een beetje raar uit. Dan volgen er dikwijls vragen als “papaaaaa, wat doe jij?”. Als ik even naar het toilet durf te gaan valt het ook al wel eens voor dat er op de geopende teksten opeens extra letters verschenen zijn, of dat de computer dan opeens een onverklaarbare foutmelding geeft.
En dan zijn er nog de vele huishoudelijke taken en het werk in de tuin dat ik op de een of andere manier weggewerkt moet zien te krijgen. En zoals iedere ouder wel zal weten, zijn nu juist dat de momenten waarop kinderen het meeste aandacht beginnen op te eisen. Met vallen en opstaan heb ik moeten leren om al deze dingen op de een of andere manier te combineren. Daar komt nog bij dat ik wanneer ik alleen ben ook een extra oogje in het zeil moet houden. De wetenschap dat er nog iemand thuis is (ook al is die op dat moment binnen, en jij buiten) geeft je soms toch nog dat extra gevoel van toezicht. Soms ben ik al blij dat ik alle rommel opgeruimd heb, er eten op tafel staat, en dat de twee koters met hun pyjama aan een film zitten te kijken tegen dat mama thuiskomt. Op andere dagen lukt het me dan weer om ook de gazon af te rijden, nog eens soep te maken voor de hele week en het onkruid te wieden in een groot deel van de tuin.
Zoals ik al eerder heb vermeld zijn knippen en plakken niet aan mij besteed. Wat ik wel probeer te doen is mijn kinderen in alles wat ik doe betrekken. Ook al lijkt dit soms alles te vertragen, schijn bedriegt. Eerst en vooral vinden zij het geweldig om papa na te doen of te helpen. Je zou er van versteld staan wat kinderen zelfs al op zeer jonge leeftijd allemaal kunnen. De vieze kleren, de scheef geplante preien, de met veel te veel zout gebakken eieren.... Tja, dat moet je er natuurlijk bij nemen. In ieder geval vinden Arthur en Leonie het geweldig om met papa mee in de tuin te gaan, of om samen met papa vijzen in Ikea kasten te draaien. Ze helpen koken door met een bot mes de champignons te snijden, en ze helpen met de planten te gieten. Het enige wat ik zelf heb moeten leren, is geduldig zijn. Hoe kalmer ik zelf onder de situatie blijf, hoe beter zij hun best doen, en hoe meer ze er van leren. En zo knutselt papa ook op zijn manier.
En zo is ons gezinnetje met vallen en opstaan traag maar zeker een pak harmonieuzer geworden. Wij hebben van Arthur en Leonie al zeker evenveel geleerd als zij van ons. En als er een les tussenzit die echt belangrijk is, is dat het soms ook al wel eens wat losser kan. Hoe veel regeltjes voor opvoeding de maatschappij ons de dag van vandaag ook oplegt, een warm hart en een gezond buikgevoel geven soms nog het beste resultaat.
